Knús og kelerí í boltanum
Maður hefur aðeins verið að fylgjast með þessari íþrótt sem kallast knattspyrna og er iðkuð af kappi á Bretlandseyjum. Ég hef tekið eftir því að það virðist ekki síður vera kappsmál fyrir menn að vera töff eins og að skora mark. Menn þjálfa upp töff hlaupastíl, eru jafnan vel greiddir, skirpa töff og síðan er þeir mikið eitthvað svona "fuck off" þegar dómarinn segir eitthvað eða mótherjar eru að gagnrýna hárgreiðsluna. Þannig að menn eru virkilega töff og harðir í horn að taka. En hvað gerist síðan þegar einhver skorar mark? Menn þyrpast að honum, svo virðist í miklu greddukasti og byrja að hoppa á hann og knúsa. Aumingja maðurinn sem skoraði reynir að hlaupa undan þessum skarkala og stefnir oft á búningsherbergin en ég hef aldrei séð neinn sleppa frá þessum áköfu og kynferðislegu faðmlögum samherja. Það er ekki ólíklegt að sumir leikmenn kæri sig hreinlega ekki um að skora til að forðast þessar nánu snertingar og þar gruna ég varnarmenn sterklega. Það þarf síðan ekki fjörugt ímyndunarafl til að sjá að sóknarmenn eru þeir sem vilja láta knúsa sig en varnarmenn eru þeir sem vilja knúsa aðra. Þetta er jú voða falleg athöfn að sjá samherja faðmast svona ákaft en er samt ekki alveg í samræmi við aðra töff hegðun á vellinum. Af hverju ekki t.d. að dansa tja tja tja eða "allir dansa kónga" til að fagna? Kannski ekki töff. Hvað er þá töff fagnaðarlæti? Hmmmmm. Já bara að taka í höndina á hvor öðrum, það er virðulegt og doldið töff ef rétt er framkvæmt. Spurning.
This entry was posted on þriðjudagur, febrúar 08, 2005 at 3:17 f.h.. | You can skip to the end and leave a response. 
