Múmínálfur
Um daginn hitti ég vinkonu mína frá Malasíu til að fara yfir verkefni sem við vorum að gera í sálfræðinni. Skyndilega leit hún á klukkuna og sagði mér að hún yrði að fara að biðja. Það væri kominn tími. Gott og vel. Fyrst fór hún inn á bað og þvoði sér. Svo dressaði hún sig alla upp þannig að aðeins andlitið stóð út úr hvítri múnderingunni. Minnti mig á múmínálf. Svo leyfði hún mér að fylgjast með bænastundinni. Þetta var voða sætt. Hún stóð og þuldi einhverjar bænir ofurlágt og öðru hvoru fór hún á hnén og setti höfuðið í gólfið. Þetta tók um 10 mínútur. Náttúrulega þá biður hún í átt til Mekka en ég var forvitinn um hvernig hún vissi í hvaða átt Mekka var. Þá er það þannig að allir múslimar sem ferðast út í heim eru með spes "Mekka-áttavita". Auðvitað! Hún sagði mér einnig að hún væri að fara að gifta sig í byrjun næsta árs. En að hún væri ekkert svo áfjáð í að gifta sig en að kærastinn hennar hefði þrýst á hana. Ég sagði henni að yfirleitt er það hinsegin, að það er konan sem vill gifta sig. En svo eftir smá spjall þá áttaði ég mig á þessu. Karlar mega ekki snerta konuna sína fyrr en eftir að þau giftast. Svo skiljanlega eru það karlarnir sem vilja drífa brúðkaupið af í múslimaheiminum. Það eru þeir sem hvetja konuna áfram í að fara að velja servíettur, senda boðskort og panta veitingar. Þetta er stóra stundin í lífi hvers karlmanns.
This entry was posted on fimmtudagur, maí 01, 2008 at 6:24 e.h.. | You can skip to the end and leave a response. 
