Líf mitt sem pizzasendill
Líf mitt sem pizzasendill væri efni í ágætis gamanmynd. Þegar ég byrjaði var mér nánast hent beint út í djúpu laugina með aðeins gulu bókina sem björgunarhring. Götur Reykjavíkur voru mér alls ókunnugar og leið mér eins og á umræðufundi þar sem töluð er latína. Það er erfitt að reyna að halda uppi samræðum með orðabók. Eins er erfitt að vera með fullan bíl af hægt kólnandi flatbökum, heimilisföng sem hljóma eins og fjarlægar plánetur og eina druslulega gula bók. Ástandið var það slæmt á þessum tíma að ég vissi ekki hvar Seltjarnarnes var. Örvæntingin var stundum slík og ruglingurinn því meiri að ég keyrði yfir umferðareyju í Ártúnsbrekkunni til að snúa við! Og ég get alveg sagt það að ekki komast allir heilu og höldnu yfir þessa eyju enda rakst bíllinn vel undir.
Einn saklaus vegfarandi varð fyrir barðinu á sakleysi mínu þegar ég spurði hann hvar Kleppsvegur væri, staddur í miðbæ Reykjavíkur. Hámark þessa æsispennandi ævintýris náðist þó á einni stærstu hraðbraut Reykjavíkur, Kringlumýrarbrautinni. Þar tókst mér að keyra á móti umferð dágóðan spöl þangað til ég kom að ljósum á gatnamótum Laugarvegs og Kringlumýrarbrautar. Þar stoppaði ég löghnýðnislega á rauðu ljósi. Mér var þar litið til hægri yfir á næstu akbraut en þar var bíll einnig að fara í sömu átt! Þegar ég uppgötvaði þetta leið mér svoldið eins og móðir mín hefði komið að mér fitlandi við fjölgunartækið. Í svona aðstæðum er ekki hægt að gera neitt skynsamlegt. Ég brunaði bara í burtu, renndi upp buxnaklaufinni. Ég man ekki hvort ég var á merktum bíl en ef svo hefur verið hefur þetta aldeilis verið góð auglýsing fyrir þetta pizzufyrirtæki. Sannleikurinn er sá að þetta gerðist á næturvakt og því var umferð ekki mikil og virðist vakan eitthvað hafa ollið skammhlaupi í viskustykkinu.
Þegar maður hafði öðlast reynslu á götukerfi og meiri þekkingu á götustaðsetningum varð ég ansi öflugur pizzasendill. Ef ég man rétt fór ég einu sinni með sex eða sjö pizzur í einni sendingu og ekki ein einasta kvörtun. *Ég var einn heitasti pizzasendill bæjarins. Útsendarar frá öðrum pizzafyrirtækjum voru farnir að fylgjast með mér og meira að segja nokkrir erlendir útsendarar þar á meðal. Gyllitilboðum rigndi til mín en ég var trúr mínum pizzarótum. Ég var orðinn launahæsti pizzasendill bæjarins og allir þekktu mig og dáðu. Eitt kvöldið komst ég þó að því að fólk dáði mig í raun og veru ekki. Ég var aðeins snögg og þægileg leið fyrir fólk til að fá pizzuna sína heitari. Um leið og það hafði borgað fyrir bökuna var hurðinni skellt á mig og fjölskyldan naut þess að borða pizzuna saman. Ég sá þau innum gluggann. Öll svo svöng og kát þegar kassinn var opnaður. Eins og þegar útigangsmaður opnar kistu fulla af fjársjóði. Það vantaði eitthvað í líf mitt en ég var ekki viss um hvað það var. Langaði mig í fjölskyldu? Eða bara konu sem elskaði mig. Mig, ekki hve fljótur ég væri að afhenda skyndibita. Það var á þessum tíma þegar líferni mitt fór að verða ansi villt. Áfengið fór að streyma ofan í mig og ég sökk djúpt í vítahring eiturlyfjaneyslu. Velgengninni fylgdi ekki hamingja og reyndist mér erfitt að standast þær freistingar sem skutu upp kollinum um allt eins og sveppir í hrossaskít. Eftir vinnu var einmanalegt og þá sótti ég í hlýju vitundabreytandi efna og nektardansmeyja. Oft átti ég villtar nætur með kvenmönnum frá Austantjaldslöndum. Ég var farinn að fjármagna stjórnlaust líferni mitt með loforði um fríar glóðvolgar pizzur. Leyfi sem ég tók mér í óþökk yfirmanns míns. Sendlahæfileiki minn var farinn að hraka. Ég mætti í slæmu ástandi í vinnuna og ef að pizzurnar komust á réttan stað var oft búið að borða nokkrar sneiðar af þeim.
Það var eitt fallegt vorkvöld þegar himininn logaði og maður ímyndar sér að einhver lítil stelpa hafi komist í litabók himinsins að ég átti að afhenda pizzu á stað í Vesturbæ Reykjavíkur. Ég hafði verið að sukka nóttina áður. Blóðið í mér var eins og illa heppnuð efnafræðitilraun og ég fann að ég var alls ekki eins og átti að mér að vera. Hreyfingar mínar hægar, erfiðar og hendurnar skulfu. Mér var ískalt en samt var miðstöðin stillt á heitan útblátur og ekki var kalt úti. Nóttina áður hafði "yfirmaður" nektardansmeyjanna varað mig við. Ég skuldaði honum pening. Líklega hafði hann gefið mér þetta glóðarauga sem blasti við í baksýnisspeglinum þegar ég lagði bílnum við gangstétt á Holtsgötu. Klofið á mér var mjög sárt. Ég var full aðgangsharður við einn nýjan dansara. Hún virtist mun yngri en hinar og hafði enn þetta mjúka sakleysi í augunum, Oola hét hún. Frá Costa Rica. Kolsvart hárið á henni var svo slétt að kónguló hefði runnið niður það. Ég fór eitthvað að segja henni að hún ætti ekki heima hérna og að ég skyldi bjarga henni héðan. Ef ég hefði ekki verið undir áhrifum og litið aðeins betur út hefði hún kannski hlustað á mig. En ég var bara einn af þessum einmana mönnum sem girndust hana af því hún var það eina sem í boði var. Ekki kona, heldur fótleggir, rass, píka, brjóst, andlit og hár. Þægileg leið til að losa sæði sitt. Hún hafði ekki bara glæsilega og granna fótleggi heldur voru þeir líka kraftmiklir eins og klofið á mér hafði fengið að kenna á. Oola. Fyrirgefðu. Á öðrum stað og öðrum tíma hefðum við dansað í strákofa við lúðrablástur og "ó-lé!". Ég hefði kallað þig senjoríta og þú hefðir potað stríðnislega í nefið á mér. Kannski ef ég væri einhver annar.
Dyrabjallan í Holtsgötu 42 hljómaði eins og bjalla í spurningaleik í sjónvarpinu. Ég var með suð í eyranu og sjónin flakkaði á milli þess að vera móðukennd og úr fókus. Ragnhildur Sveinsdóttir kom til dyra. Allavega gerði ég ráð fyrir því þar sem það nafn stóð á hvíta miðanum sem faldi sig bak við glæran vasa á pizzatöskunni. Ragnhiiiiiiii
Svertan kom fljótt og brottnam mig fljótt. Eins og einhver hefði rykkt rafmagnssnúrunni minni úr sambandi. Þegar ég rankaði við mér beið mín þessi ljúfa lykt eins og borði sem stendur á “velkominn heim!” eftir langt ferðalag. Þessi kvenmaður líklega í kringum þrítugt, með stutt dökkbrúnt hár, beinn toppur, til að skyggja ekki á vinalegt andlitið. Smávaxin, ekki grönn, ekki feit, kvenlega vaxin. Eðlileg. Og þessi lykt! Ragnhildur sagði að sjúkrabíllinn væri á leiðinni. Ég lá í brúnum flauelsófa inni í stofu í þessari ókunnugu íbúð. Í sjónvarpinu var einhver gömul barnamynd. Var pizzan nokkuð köld? Hún brosti og þegar hún gerði það var eins og rifa opnaðist í himnaríki. Hver andskotinn er þetta. Er ég kominn aftur í barnaskóla? Þessi fiðringur í maganum á mér gat verið orsök margra þátta. Þar hafa örvandi lyf örugglega mikið að segja. En samt þegar sjúkraflutningamennirnir settu mig á börurnar og Ragnhildur brosti umhyggjusamlega til mín þá blasti bara ein hugsun við mér. ”Þetta er það sem mig vantar, tannréttingar!”.*
*frjálslega farið með staðreyndir*
Einn saklaus vegfarandi varð fyrir barðinu á sakleysi mínu þegar ég spurði hann hvar Kleppsvegur væri, staddur í miðbæ Reykjavíkur. Hámark þessa æsispennandi ævintýris náðist þó á einni stærstu hraðbraut Reykjavíkur, Kringlumýrarbrautinni. Þar tókst mér að keyra á móti umferð dágóðan spöl þangað til ég kom að ljósum á gatnamótum Laugarvegs og Kringlumýrarbrautar. Þar stoppaði ég löghnýðnislega á rauðu ljósi. Mér var þar litið til hægri yfir á næstu akbraut en þar var bíll einnig að fara í sömu átt! Þegar ég uppgötvaði þetta leið mér svoldið eins og móðir mín hefði komið að mér fitlandi við fjölgunartækið. Í svona aðstæðum er ekki hægt að gera neitt skynsamlegt. Ég brunaði bara í burtu, renndi upp buxnaklaufinni. Ég man ekki hvort ég var á merktum bíl en ef svo hefur verið hefur þetta aldeilis verið góð auglýsing fyrir þetta pizzufyrirtæki. Sannleikurinn er sá að þetta gerðist á næturvakt og því var umferð ekki mikil og virðist vakan eitthvað hafa ollið skammhlaupi í viskustykkinu.
Þegar maður hafði öðlast reynslu á götukerfi og meiri þekkingu á götustaðsetningum varð ég ansi öflugur pizzasendill. Ef ég man rétt fór ég einu sinni með sex eða sjö pizzur í einni sendingu og ekki ein einasta kvörtun. *Ég var einn heitasti pizzasendill bæjarins. Útsendarar frá öðrum pizzafyrirtækjum voru farnir að fylgjast með mér og meira að segja nokkrir erlendir útsendarar þar á meðal. Gyllitilboðum rigndi til mín en ég var trúr mínum pizzarótum. Ég var orðinn launahæsti pizzasendill bæjarins og allir þekktu mig og dáðu. Eitt kvöldið komst ég þó að því að fólk dáði mig í raun og veru ekki. Ég var aðeins snögg og þægileg leið fyrir fólk til að fá pizzuna sína heitari. Um leið og það hafði borgað fyrir bökuna var hurðinni skellt á mig og fjölskyldan naut þess að borða pizzuna saman. Ég sá þau innum gluggann. Öll svo svöng og kát þegar kassinn var opnaður. Eins og þegar útigangsmaður opnar kistu fulla af fjársjóði. Það vantaði eitthvað í líf mitt en ég var ekki viss um hvað það var. Langaði mig í fjölskyldu? Eða bara konu sem elskaði mig. Mig, ekki hve fljótur ég væri að afhenda skyndibita. Það var á þessum tíma þegar líferni mitt fór að verða ansi villt. Áfengið fór að streyma ofan í mig og ég sökk djúpt í vítahring eiturlyfjaneyslu. Velgengninni fylgdi ekki hamingja og reyndist mér erfitt að standast þær freistingar sem skutu upp kollinum um allt eins og sveppir í hrossaskít. Eftir vinnu var einmanalegt og þá sótti ég í hlýju vitundabreytandi efna og nektardansmeyja. Oft átti ég villtar nætur með kvenmönnum frá Austantjaldslöndum. Ég var farinn að fjármagna stjórnlaust líferni mitt með loforði um fríar glóðvolgar pizzur. Leyfi sem ég tók mér í óþökk yfirmanns míns. Sendlahæfileiki minn var farinn að hraka. Ég mætti í slæmu ástandi í vinnuna og ef að pizzurnar komust á réttan stað var oft búið að borða nokkrar sneiðar af þeim.
Það var eitt fallegt vorkvöld þegar himininn logaði og maður ímyndar sér að einhver lítil stelpa hafi komist í litabók himinsins að ég átti að afhenda pizzu á stað í Vesturbæ Reykjavíkur. Ég hafði verið að sukka nóttina áður. Blóðið í mér var eins og illa heppnuð efnafræðitilraun og ég fann að ég var alls ekki eins og átti að mér að vera. Hreyfingar mínar hægar, erfiðar og hendurnar skulfu. Mér var ískalt en samt var miðstöðin stillt á heitan útblátur og ekki var kalt úti. Nóttina áður hafði "yfirmaður" nektardansmeyjanna varað mig við. Ég skuldaði honum pening. Líklega hafði hann gefið mér þetta glóðarauga sem blasti við í baksýnisspeglinum þegar ég lagði bílnum við gangstétt á Holtsgötu. Klofið á mér var mjög sárt. Ég var full aðgangsharður við einn nýjan dansara. Hún virtist mun yngri en hinar og hafði enn þetta mjúka sakleysi í augunum, Oola hét hún. Frá Costa Rica. Kolsvart hárið á henni var svo slétt að kónguló hefði runnið niður það. Ég fór eitthvað að segja henni að hún ætti ekki heima hérna og að ég skyldi bjarga henni héðan. Ef ég hefði ekki verið undir áhrifum og litið aðeins betur út hefði hún kannski hlustað á mig. En ég var bara einn af þessum einmana mönnum sem girndust hana af því hún var það eina sem í boði var. Ekki kona, heldur fótleggir, rass, píka, brjóst, andlit og hár. Þægileg leið til að losa sæði sitt. Hún hafði ekki bara glæsilega og granna fótleggi heldur voru þeir líka kraftmiklir eins og klofið á mér hafði fengið að kenna á. Oola. Fyrirgefðu. Á öðrum stað og öðrum tíma hefðum við dansað í strákofa við lúðrablástur og "ó-lé!". Ég hefði kallað þig senjoríta og þú hefðir potað stríðnislega í nefið á mér. Kannski ef ég væri einhver annar.
Dyrabjallan í Holtsgötu 42 hljómaði eins og bjalla í spurningaleik í sjónvarpinu. Ég var með suð í eyranu og sjónin flakkaði á milli þess að vera móðukennd og úr fókus. Ragnhildur Sveinsdóttir kom til dyra. Allavega gerði ég ráð fyrir því þar sem það nafn stóð á hvíta miðanum sem faldi sig bak við glæran vasa á pizzatöskunni. Ragnhiiiiiiii
Svertan kom fljótt og brottnam mig fljótt. Eins og einhver hefði rykkt rafmagnssnúrunni minni úr sambandi. Þegar ég rankaði við mér beið mín þessi ljúfa lykt eins og borði sem stendur á “velkominn heim!” eftir langt ferðalag. Þessi kvenmaður líklega í kringum þrítugt, með stutt dökkbrúnt hár, beinn toppur, til að skyggja ekki á vinalegt andlitið. Smávaxin, ekki grönn, ekki feit, kvenlega vaxin. Eðlileg. Og þessi lykt! Ragnhildur sagði að sjúkrabíllinn væri á leiðinni. Ég lá í brúnum flauelsófa inni í stofu í þessari ókunnugu íbúð. Í sjónvarpinu var einhver gömul barnamynd. Var pizzan nokkuð köld? Hún brosti og þegar hún gerði það var eins og rifa opnaðist í himnaríki. Hver andskotinn er þetta. Er ég kominn aftur í barnaskóla? Þessi fiðringur í maganum á mér gat verið orsök margra þátta. Þar hafa örvandi lyf örugglega mikið að segja. En samt þegar sjúkraflutningamennirnir settu mig á börurnar og Ragnhildur brosti umhyggjusamlega til mín þá blasti bara ein hugsun við mér. ”Þetta er það sem mig vantar, tannréttingar!”.*
*frjálslega farið með staðreyndir*
This entry was posted on laugardagur, ágúst 25, 2007 at 6:38 f.h.. | You can skip to the end and leave a response. 
