Endurvinnslan

Doggy-style á engilsaxnesku, hefur þetta orð náð mikilli hylli við að ná yfir þá æxlunaraðferð er karldýrið klifrar upp á afturhluta kvendýrsins og hefur innsetningu. En af hverju erum við að kenna þetta við hundinn? Er hann sá eini sem notar þessa aðferð (fyrir utan vinsældir þessarar aðferðar hjá mannfólkinu)? Svo sannarlega ekki. Ég veit ekki betur en að flest dýr stundi æxlun á þennan hátt. Ég man allavega ekki eftir hestum þar sem hryssan er ofaná eða kanínum þar sem kanínuskvísan liggur á bakinu og kanínugæinn er ofaná.

Jónas, karlkind er að hafa samfarir við Jónu sem er konukind. Jóna liggur á bakinu þannig að lappirnar mynda þröngt horn og Jónas framkvæmir sínar kraftmiklu mjaðmahreyfingar í áðurnefndu horni. Eftir nokkrar mínútur af þessu eru þau farin að láta sig dagdreyma. Jónas er farinn að hugsa um Bertu sem hann hefur lengi girnst í laumi en Jóna lætur hugann flakka á heldur ótroðnari slóðir.
"Jónas?"
-Ha já?
"Eigum við að prófa nýja stellingu?"
-Ertu frá þér! Við kindurnar höfum notað mannfólksstellinguna í þúsund ár!
"Æi ekki vera svona íhaldssamur. Er engin ævintýraþrá í þér kind?
-Ja jújú. eehhh ehemm já. Hvaða stellingu eigum við þá eiginlega að nota. Ég sé ekki hvernig önnur er möguleg.
"Hefuru séð hvernig hundar gera það?"

Vávávíva

Doggy-style er reyndar orðið það djúpt sokkið í kynlífsvitund fólks að ég er ekki viss um að annað orð myndi ná hylli.

Fjórfótastellingin?
Aftantekningin?

Einhverjar hugmyndir?        

           This entry was posted      on laugardagur, júlí 28, 2007 at 12:05 e.h..            |      You can skip to the end and leave a response.