Slæmur leikdagur :)
Jæja. What sings? Ég ætla að reyna að innleiða þennan frasa hérna og skilja eftir varanleg ummerki um veru mína hér þegar ég sný aftur. Hey mate! How sings!?
Fór í afturkallið fyrir leikritið í dag, frekar illa stemmdur eftir drykkju í gær og frekar lítinn svefn. Ég var samt fullur sjálfstrausts, búinn að leggja textann minn á minnið og tilbúinn að slá í gegn. Ég bjóst við að maður ætti bara að fara með textann einu sinni og svo búið. Nei. Það var ekki. Þetta var eins og hálfs klukkutíma prógram, alls konar líkamsæfingar, dans og ýmsar leikæfingar. Ein æfingin var þannig að við áttum að fara með stutta ræðu í jarðarför og ímynda okkur að við værum með hinn látna í kistu fyrir framan okkur. Ég mátti tala á íslensku og gerði það. Var samt ekki mikið að spá í það sem ég var að segja þar sem enginn skildi mig hvort sem er. Ég var eitthvað frekar tómur í hausnum í dag, ekki alveg minn kreatívisti dagur. Þetta var allavega tröllaerfitt, bæði út af ekki nógu góðu hugarástandi og svo voru þetta allt ástralir þarna sem ég hafði ekki hitt áður og voru að taka þetta svakalega alvarlega. Ein stúlkan fór að hágráta í jarðarfararæfingunni. Ég leit í kringum mig og reyndi að koma auga á myndavélina. Punk'd! Ég held ég geti alveg sagt án þess að blikka að ég hafi sökkað. Svona getur maður átt slæma daga. Ég er samt mjög stoltur að hafa gert þetta og maður græðir bara á að gera eitthvað sem er erfitt þó maður kannski endi ekki uppi sem leikari í Neighbours. Þá er bara meiri tími fyrir sálfræðina..
Ég tók upp gamlan karakter í gær, Borat nokkurn Sagdiev. Ég hef ekki alveg fundið augnablik til að bregða mér í líki hans en í gær var alkóhól í blóði og þrjár finnkar stelpur sem lágu ágætlega við höggi. Þetta var eins og að setja upp Shakespeare leikrit fyrir þriggja ára krakka. Þær vissu ekkert hvað væri um að vera! Ein virtist þó eitthvað kannast við kauða og hló aðeins en hugsanlega bara kurteisi í Finnlandi að hlæja af undarlegu fólki.
Maður er hvergi óhultur hér í Melbourne. Í dag réðst á mig mannætukóalabjörn á leið minni í áheyrnarprufuna. Við slógumst í dágóða stund en sem betur fer var ég með Krókódíla Dundee hnífinn minn. Annars fer ég aldrei úr húsi án þess að vera með gulrót í vasanum. Ekki veit ég af hverju.
Hitinn kannski að segja til sín. Maður með óráði. Gefur fólki óráð.
High five.
Fór í afturkallið fyrir leikritið í dag, frekar illa stemmdur eftir drykkju í gær og frekar lítinn svefn. Ég var samt fullur sjálfstrausts, búinn að leggja textann minn á minnið og tilbúinn að slá í gegn. Ég bjóst við að maður ætti bara að fara með textann einu sinni og svo búið. Nei. Það var ekki. Þetta var eins og hálfs klukkutíma prógram, alls konar líkamsæfingar, dans og ýmsar leikæfingar. Ein æfingin var þannig að við áttum að fara með stutta ræðu í jarðarför og ímynda okkur að við værum með hinn látna í kistu fyrir framan okkur. Ég mátti tala á íslensku og gerði það. Var samt ekki mikið að spá í það sem ég var að segja þar sem enginn skildi mig hvort sem er. Ég var eitthvað frekar tómur í hausnum í dag, ekki alveg minn kreatívisti dagur. Þetta var allavega tröllaerfitt, bæði út af ekki nógu góðu hugarástandi og svo voru þetta allt ástralir þarna sem ég hafði ekki hitt áður og voru að taka þetta svakalega alvarlega. Ein stúlkan fór að hágráta í jarðarfararæfingunni. Ég leit í kringum mig og reyndi að koma auga á myndavélina. Punk'd! Ég held ég geti alveg sagt án þess að blikka að ég hafi sökkað. Svona getur maður átt slæma daga. Ég er samt mjög stoltur að hafa gert þetta og maður græðir bara á að gera eitthvað sem er erfitt þó maður kannski endi ekki uppi sem leikari í Neighbours. Þá er bara meiri tími fyrir sálfræðina..
Ég tók upp gamlan karakter í gær, Borat nokkurn Sagdiev. Ég hef ekki alveg fundið augnablik til að bregða mér í líki hans en í gær var alkóhól í blóði og þrjár finnkar stelpur sem lágu ágætlega við höggi. Þetta var eins og að setja upp Shakespeare leikrit fyrir þriggja ára krakka. Þær vissu ekkert hvað væri um að vera! Ein virtist þó eitthvað kannast við kauða og hló aðeins en hugsanlega bara kurteisi í Finnlandi að hlæja af undarlegu fólki.
Maður er hvergi óhultur hér í Melbourne. Í dag réðst á mig mannætukóalabjörn á leið minni í áheyrnarprufuna. Við slógumst í dágóða stund en sem betur fer var ég með Krókódíla Dundee hnífinn minn. Annars fer ég aldrei úr húsi án þess að vera með gulrót í vasanum. Ekki veit ég af hverju.
Hitinn kannski að segja til sín. Maður með óráði. Gefur fólki óráð.
High five.
This entry was posted on laugardagur, mars 15, 2008 at 4:14 f.h.. | You can skip to the end and leave a response. 
