Antichrist (2009)
Þetta er önnur myndin sem ég sé eftir danann Lars Von Trier. Þessi á, eins og margar myndir Von Trier, eftir að verða umdeild. Þetta er nefninlega mjög óaðgengileg mynd, þ.e.a.a.s. maður fær ekki netta innpakkaða gjöf heldur fær maður heldur eitthvað eins og draum eða martröð sem maður þarf sjálfur að ráða úr. Þeir sem eru vel að sér í trúarbragðafræðum gætu hugsanlega lesið meira úr myndinni en aðrir. En burtséð frá trúarlegum tilvísunum þá er þetta líka sálfræði þar sem hleypt er ljósi á skuggahliðar mannsins. Myndin reynir mjög á þolrifin í manni á köflum þar sem óþægilegt andrúmsloftið blandast mjög opinskáum limlestingum. Það er alveg óhætt að segja að margt í þessari mynd hefur maður ekki séð áður í kvikmyndum. Þannig skulu viðkvæmar sálir halda sig heimafyrir.
Eins og abstrakt málverk má deila um ágæti þessarar myndar og fer niðurstaða hvers og eins eftir alls kyns persónulegum þáttum. Ég ætla hins vegar bara að segja að ég fagna svona kvikmyndagerð og hvað sem Von Trier er að segja með þessari mynd, þá gerir hann að krafti.
Eins og abstrakt málverk má deila um ágæti þessarar myndar og fer niðurstaða hvers og eins eftir alls kyns persónulegum þáttum. Ég ætla hins vegar bara að segja að ég fagna svona kvikmyndagerð og hvað sem Von Trier er að segja með þessari mynd, þá gerir hann að krafti.
This entry was posted on sunnudagur, september 13, 2009 at 3:14 e.h.. | You can skip to the end and leave a response. 
